,,… Młodszy z moich Wujów, ks. Bonifacy Ostrzykowski, jak to już wyżej nadmieniłem, był proboszczem w Brańszczyku przeszło lat 40.

Była to osobistość niezwykła. Skończył on wydział teologiczny
w Uniwersytecie Aleksandryjskim w Warszawie, przyjmował czynny udział w rewolucji 1830-1831 r. jako kapelan wojskowy, za co był sądzony i skazany przez sąd polowy rosyjski na karę śmierci przez powieszenie, pod szubienicą zmieniono mu karę śmierci na długotrwałe

więzienie, z którego wyszedł obciążony tak zwaną „kategorią”, to jest formalnym aresztem domowym, albowiem nie wolno mu było wyjeżdżać pod żadnym pozorem ze swej parafii, nawiedzali go ciągle żandarmi, sprawdzający czym on się zajmuje i odbywający rewizje w jego mieszkaniu, musiał prowadzić codziennie dziennik spędzonego czasu i przesłać odpis co miesiąc do naczelnika żandarmerii

itd., a prócz tego o żadnym wywyższeniu się w hierarchii kościelnej marzyć nie było można. Wszelkie najusilniejsze starania, aby kategorię ową znieść pozostały bez skutku i dopiero w 1861 r. o tyle zwolniono dokuczania temu człowiekowi, że udało się władzy ofiarować mu godność kanonika płockiego…’’

Źródło:  Stanisław Pomian-Srzednicki ,,Moje wspomnienia’’ str.45,46

,,…Z kolei pragnę rzucić tu parę wspomnień o drugim moim Wuju, Benedykcie Ostrzykowskim. Był to starszy brat poprzedniego. Urodził się w r. 1797, a więc o 2 lata wcześniej od Wuja Bonifacego (urodził się on w 1799 r.). Wuj Benedykt po skończeniu Uniwersytetu Aleksandryjskiego w Warszawie został inżynierem.

Początkowo pracował podobno w górnictwie krajowym pod kierunkiem ministra Staszica, którego był zdaje się nawet protegowanym, następnie brał czynny udział w rewolucji 1830-1831 r., podczas której w korpusie generała Dwernickiego tak dzielnie występował w bitwie pod Stoczkiem, iż tam na polu boju mianowany został oficerem i otrzymał złoty krzyż zasługi wojskowej…’’

Źródło:  Stanisław Pomian-Srzednicki ,,Moje wspomnienia’’ str.49