Kazimierz Wierzyński (do r. 1913: Wirstlein), był poetą, eseistą i prozaikiem. Żył w latach 1894-1969, przyszedł na świat w Drohobyczu, zmarł na emigracji w Londynie. Miał brata Hieronima (1884-1943), dziennikarza, a w latach okupacji niemieckiej pracownika Rady Głównej Opiekuńczej w dziale pomocy literatom i dziennikarzom. Współpracował z prasą podziemną, w związku z czym po aresztowaniu w r. 1942, został zamordowany w obozie na Majdanku.

Wierzyński należał do twórców grupy poetyckiej Skamander. W roku 1935 otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury, a rok później państwową nagrodę literacką I stopnia. Od roku 1938 był członkiem Polskiej Akademii Literatury. Po wybuchu II wojny światowej znalazł się na emigracji, m.in. w Ameryce Łacińskiej i USA.

Jego wczesna liryka to manifestacja poetyckiej euforii, witalizmu, kultu młodości i przemożnego optymizmu (Wiosna i wino z r. 1919, Wróble na dachu wydane dwa lata później). Czerpiące z dziedzictwa Antyku podkreślanie moralnej wartości współzawodnictwa sportowego i apoteoza sprawności fizycznej i piękna ciała człowieka znalazły wyraz w Laurze olimpijskim (1927, złoty medal na IX Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie). źródło: https://poezja.org/wz/Kazimierz_Wierzynski/